Hope przypatrywała się Santosowi z narastającą odrazą. Lustrowała go z zimnym uśmieszkiem, nie próbując nawet ukrywać uczuć, jakie do niego żywi. wychodziła miejscami ze spodni. Tańczył wokół niej, rozsiewając siedem lat temu, gdy przyjechał w odwiedziny do rodziców, Musiała jednak przyznać, że cieszyło ją to. Miała ochotę klaskać z radości i śmiać się z zachwytu nad osiągniętym sukcesem. Jej życie także zmieniło się na lepsze. Gdyby tylko miała Santosa, wszystko układałoby się idealnie. - Jestem pewien, że Diana będzie miała ochotę, prawda, moja droga? - zapytał markiz. Zmienił zdanie na temat młodszej kuzynki; pod płaszczykiem nieśmiałości i nieporad¬ności kryła się miła, ciekawa świata duszyczka. - Jestem pewna, że miał ku temu swoje powody, ale muszę - Nie. Nie mając dowodu, nie miałem nic do powiedzenia. Co mógłbym powiedzieć? Że wydaje mi się, że twoja matka ukartowała intrygę przeciwko mnie? Że jest związana ze światem - To nie on! Santos, nie chcę umierać! powiedział Jimmy, przenosząc spojrzenie na Alli. - Idzie pani z nami? - Kiedy była mała, oboje ją rozpieszczali - odparła pani Hastings po zastanowieniu. - Nie mieli własnych dzieci, stąd to dziwaczne zachowanie. Ale Clemency nie widziała się z nimi od trzech czy czterech lat. Wątpię, żeby utrzymywała kontakty z panią Stoneham. W każdym razie nigdy o tym nie wspominała. - Jest pan już trzecią osobą, która mi wypomina poń¬czochy z jedwabiu - zaśmiała się dziewczyna. - Czy kryje się w tym jakaś tajemnica? - Niech to licho, zapomniałam. - I po chwili padło pytanie: - Czy muszę? - O markizie, ma się rozumieć - wtrąciła Mary, odkładając płaszcz i kapelusz przyjaciółki na najbliższy fotel. Wyczuła w jego głosie nutę paniki. Ciekawe, czy on tę nutę teŜ usłyszał.
Obserwowała go i myślała o tym, co zaszło między nimi. Uśmiechnęła się Mark zawahał się przez moment. Tak głęboko pogrążyła się w rozważaniach, że nie usły¬szała zbliżających się kroków. Raptem poczuła obejmujące ją w talii ręce i ujrzała twarz Marka Baverstocka, po¬chylającego się nad nią z zamiarem pocałunku.
Cień zakołysał się i odszedł, oddalał się, rozpuszczając się w mglistej mgiełce. Za późno, dziewczynko. Znowu się spóźniłaś... Wiosła powoli opuszczają się w wodę, uwalniając się do dna. się ojcem. Curlew Street i zniknął.
Zrobił jej publiczną awanturę i kazał się wynosić. - Oni nie mają za grosz wstydu. Zrobią wszystko, szyję...
dwudziestopięcioletnia dziewczyna nie ma pojęcia o tym, jaką rozkosz męŜczyzna i - Aż tak źle? - zagwizdał Mark. - Biedaczek. Pamiętaj, że od początku coś podejrzewałem. Wiedziałem, że po śmierci Alexandra sprawy nie wyglądają wesoło, ale przy¬puszczałem, że uda mu się zgarnąć coś dla siebie. Zatem nie możesz wyjść za niego, siostrzyczko? Już od dawna utarł się wśród rodziny pogląd, że trzeci markiz nie dba o swoją fortunę, a po jego śmierci lord Alexander okazał się jeszcze gorszy. Lady Fabian nie widziała Lysandra od czasu, kiedy chodził do szkoły, lecz z opowieści krewnych wiedziała, że jest on z nich trzech najbardziej odpowiednim kandydatem do sukcesji. Nic nie może pokrzyżować jego planów. Aby odsunąć jakiekolwiek podejrzenia, zaproponował ramię Adeli, na-stawiając się na pół godziny przeraźliwej nudy. - Jasne - odparł młodzieniec, patrząc w ziemię i przebie¬rając nogami. Przełknął ślinę i dodał: - Zawsze lubiłem Bellę. Jeśli będzie trzeba, dopilnuję, by była bezpieczna. Nie chciał pytać, dlaczego ów dżentelmen nie zamierza jej chronić. Może to jeden z tych londyńskich lalusiów, którzy uciekają w popłochu przy lada okazji? - Obiecujesz? Clemency zaczerwieniła się, słysząc obraźliwy ton.